DIRK SERRIES’ ZONAL DISTURBANCES II REVIEWED

Posted on by dirkserries

MOORS MAGAZINE REVIEW :
Zonal Disturbances II is het tweede deel van de reeks ambientalbums die de Belgische gitarist Dirk Serries in zijn eentje in zijn homestudio opneemt, met enkel zijn elektrische gitaar en een aantal effectpedalen. Ik zeg nu wel “ambient” maar deze muziek is niet helemaal in dat vakje te plaatsen, want dit is ambient die je goed wakker houdt als luisteraar. Donker, melodieus, melancholiek, zwaar ook, maar tegelijk vol subtiele details die je steeds doen opveren en weer bij de les houden, om het zo maar te zeggen. Het album duurt een uur en een kwartier, en na afloop ben ik blij dat er meer delen zijn, want dit hoeft niet te stoppen, als ik eenmaal samen met Serries in de flow zit wil ik eigenlijk alleen maar dat het nog een hele tijd doorgaat. Er worden ons vijf delen in het vooruitzicht gesteld, en ik zit in ieder geval al handenwrijvend klaar. Geweldige muziek.

KRAUTNICK REVIEW:
Verrückt: Allein mit seiner E-Gitarre und einem unüberblickbar hohen Stapel an Effektgeräten, verliert sich Dirk Serries selbst und lässt dazu das Aufnahmegerät laufen. Seine „Zonal Disturbances“ enthalten eine Art Ambient, die Musik mäandert ohne rhythmische Konturen durch den Raum und nimmt die Hörenden mit zwar dunklen, aber durchaus entspannenden Sounds auf eine Reise. Die auch was länger dauert: Aktuell liegt „Zonal Disturbances II“ vor, und der Antwerpener kündigt an, dass dies eine Serie aus fünf Teilen werden soll. Nur zu!Dunkelheit dominiert diese „Störungen“, die Töne sind tiefer gehalten, lediglich im Hintergrund oder in Ausnahmen schimmert es mal etwas heller, als Riss in den Wolken – oder auch als Ankündigung von noch mehr Dunkelheit. Serries lässt seine Gitarre dröhnen, er entringt ihr durchgehende Sounds, die er leicht variiert, aber von anderen Sounds begleiten lässt. So hat man nie das Gefühl, permanent nur ein Geräusch zu hören, sondern etwas Lebendigem, aber Langsamem zu folgen.
Der erste von vier Tracks schunkelt wie ein dunkelgraues Meer aus flüssigem Metall in der Nacht, dessen Wellen Geräusche abgeben, die nicht nach Wasser klingen, sondern fester, wenn auch nicht greifbar. Eine Viertelstunde lang wogt dieses handzahme Ungetüm und schafft es, gleichzeitig den Eindruck von unterschwelliger Bedrohlichkeit und deren behutsame Abwendung auszustrahlen. Etwas mehr Helligkeit begleitet den zweiten Viertelstünder, dessen Basis-Drone angenehm fuzzy erklingt und der mehrere Begleitgeräusche transportiert. Von denen sind einige tatsächlich in hoffnungsvoll höheren Lagen gehalten, binden sich aber mit allen Sounds zu einem Geflecht zusammen, so dass keine der Stimmungen dominiert, sondern man von diesem Fluss einfach irgendwie behütet getragen wird.
An dritter Stelle wird es beinahe klassisch, das Stück klingt anfangs nach Streichinstrumenten, die über einen Drone kratzen, wischen, geistern, und danach wie gehauchte Blasinstrumente, ein Saxophon oder Didgeridoo, in das jemand ohne Kraftanstrengung hineinpustet. In diesem Zweiungdzwanzigminüter finden mehr atmosphärische Wechsel statt als in den beiden Tracks davor, die in sich geschlossener ein Thema abbilden. Hier verändern sich die Sounds beständig, denn bald schon bedient Serries seine Gitarre so behutsam, dass ihr lediglich ein milder Ton entfleucht, in dem man sich betten mag. Was er dem hinzufügt, lässt die Ahnung von Synthesizern aufkommen, die jemand zaghaft bedient, nur einen Ton, vielleicht zwei, ein bisschen herumprobiert, vorsichtig, dass es auch ja niemand mitbekommt. Ab und zu rutscht der Experimentierende dann und wann aus, dann dröhnt ein intensiver Ton, aber hey, das verleiht dem Bild nur Konturen und bindet die Aufmerksamkeit der Betrachtenden.
Der letzte Track, abermals 22 Minuten lang, erhöht wieder den Fuzz-Anteil im Drone. Mancher Sound knarzt gar wie ein alter analoger Synthesizer, dadurch bekommt der gesamte Track eine angenehme Wärme, trotz der eher aufgekratzten Sounds, denn die setzt der Gitarrist stressfrei ein, wellenartig, sinuskurvig. So sind Wiederholungen und Loops ohnehin ein fester Teil dieser „Zonal Disturbances“. Zudem variiert er auch hier die Geräusche, er entlockt seiner Gitarre unter anderem gelegentlich den Klang einer Orgel und zuletzt sogar den einer Sirene. Damit holt er die Hörenden freundlich aus der Trance wieder heraus, in die er sie in den 70 Minuten davor versetzte.
Rätselhaft sind die Titel der vier Tracks: Sie lauten „594ZEY8P“, „KG209NCF“, „XDY8756C“ und „AHOFS58Z“. Was auch immer sie bedeuten, sie sind originär, eine Internetsuche führt direkt auf dieses Album zurück. Auch scheinen es keine codierten Koordinaten zu sein, Google Maps wirft da nichts aus. Zeitangaben sind es nicht, Hexadezimalzahlen nicht, allenfalls ein kryptischer Dialog mit Richard D. James fällt dazu ein, dessen Tracktitel sind ja bisweilen ähnlich nebulös. Auf dem ersten Teil der „Zonal Disturbances“ begannen alle Tracktitel mit dem Buchstaben I, gefolgt von weiteren Buchstaben und Zahlen, aber selbst solch eine minimale Konstante bietet Teil II nicht an. Auch ergeben Online-Decodierer keine sinnvollen Ergebnisse. Drei weitere Teile der „Zonal Disturbances“ will Serries noch folgen lassen. Die spielt er vermutlich ein, während man den zweiten Teil noch hört, und dazu gleichzeitig noch 161 weitere Projekte mit Freunden, die dann im Mai als Mitschnitt erscheinen. Verrückt!

JAZZ’HALO REVIEW :
Niet elke gitaar klinkt als een gitaar. Dirk Serries bewijst dit nogmaals op deze nieuwe opname. Dat hij daarbij gretig gebruik maakt van “effects” helpt om een heel aparte klankenwereld te creëren.
Het was ergens in november 2024 dat gitarist “hors pair” Dirk Serries zich terugtrok in zijn thuisstudio en aan het improviseren ging enkel met gitaar gekoppeld aan wat analoge pedalen. Alles wat op band belandde, werd in “real-time” ingespeeld. Na de mixing en mastering door Serries zelf is ‘Zonal Disturbances II’ het eindresultaat.
Zoals titel en kunstzinnige zwart-withoes aanduiden gaat het om een uiterst donkere soundtrack te omschrijven als “industrial ambient”. Welkom in een gitzwarte matrix waar cijfers en letters door elkaar als referentie gebruikt worden, net als op de vorige release trouwens. Vandaar benamingen voor de vier hoofdstukken als ‘594ZEY8P’, ‘KG209NCF’, ‘XDY8756C’ en ‘AHOFS58Z’.
Tweeënzeventig minuten lang wordt de luisteraar ondergedompeld in een huiveringwekkend decor waarin duistere texturen overheersen. Soundscapes schuiven als tektonische platen over elkaar heen en leiden tot een heus trance-effect. Dirk Serries werpt zich wederom op als de obsessieve muzieketnoloog van dienst gespecialiseerd in sonische weefsels van het schimmige type. Zeker voor fans van Tim Motzer. Dit is het tweede hoofdstuk van een vijfdelige reeks. Uiteindelijk zal een verzamelbox volgen. U bent verwittigd.

VITAL WEEKLY REVIEW :
During his long career, there have been some interesting changes for Dirk Serries and his music. I am sure I started previous reviews with similar words. In recent years, he has done many releases with improvised music, but there has been a slight side interest, which is more up my alley. This is an extension of his old work as Vidna Obmana, Fears Fall Burning and Microphonics, but it is also a new direction for him. The guitar remains his instrument of choice, but in his current handling, it sounds pretty different from the deep ambient of Vidna Obmana or the rockist drones of Fears Fall Burning. I have no idea how he plays his guitar these days, with his hands, objects, or a bow (or a combination), but Serries manages to retrieve a ‘dirty’ sound from his instrument. The results are crumbled sounds, muffled, alien, and sustaining oddly, like ambient music. In some ways, I’d say Serries connects with those dystopian lo-fi noise mongers, working with cheap instruments to alter field
recordings so they sound like a field recording of a post-nuclear blast, but doing something similar. However, it’s less lo-fi, or at least I assume so, and there’s a long line of shiny effects pedals to create this sound. The only other guitarist to play similar music is Manuel Mota (I am sure there are others, but I don’t know them). The music fits Serries’ long career in ambient music, but he now takes a new path, one that leads to more industrial results, as depicted on the cover. There are four pieces, between 14 and 22 minutes, and none feels long or too much. Maybe it’s the somewhat sombre Good Friday, slower than your average, and I am in no hurry either, that made me play this on repeat three times, before even wanting to get up and think about a review. Dystopian never felt this good! (Unlike the unfolding dystopia in real life, I might add) 

MEDIENKONVERTER REVIEW :
Wer glaubt, Ambient sei nur Klangtapete fürs entspannte Kräutertee-Schlürfen, dem wirft ‘Dirk Serries’ am 7. April 2025 mit Zonal Disturbances II eine düstere Klanglandschaft vor die Füße, die eher nach post-apokalyptischem Gewächshaus klingt als nach Esoterikladen. Die vier Stücke, live eingespielt im heimischen Studio im November 2024, sind der zweite Teil einer fünfteiligen Reihe, die nach und nach auf Zoharum erscheinen und schließlich in einer Box enden wird – ein musikalischer Langzeitplan mit Tiefgang.
Serries, der mit seiner Gitarre und einem analog-pedalgesteuerten Arsenal schon seit Jahrzehnten das weite Feld zwischen Ambient, Industrial und experimenteller Musik durchpflügt, zeigt sich auch hier wieder als Klangarchitekt mit Hang zur brodelnden Unruhe. Zonal Disturbances II klingt dabei so, als hätte jemand Minimalismus mit einer Prise Nihilismus gewürzt – organisch, düster, langsam wachsend, aber stets mit einem subtilen Zittern unter der Oberfläche. Tracktitel wie 594ZEY8P oder XDY8756C wirken wie Passwörter in ein klangliches Paralleluniversum, das mit traditionellen Songstrukturen nichts am Hut hat. Stattdessen gibt es langsam wuchernde Droneflächen, tiefe Schwingungen und eine Atmosphäre, die sich eher zwischen verlassenem Industriekomplex und endlosem Weltraum bewegt als im Wohnzimmer.
Wer also auf Ambient steht, der nicht einfach nur plätschert, sondern unter der Oberfläche brodelt, sollte sich dieses zweite Kapitel von Zonal Disturbances auf keinen Fall entgehen lassen. Es ist Musik für jene, die in der Stille das Chaos hören können – und für alle, die nicht glauben, dass man mit einer Gitarre die Realität verbiegen kann. Dirk Serries kann es.

AMN REVIEW :
Despite its title, Zonal Disturbances II is the first of five planned releases. The album presents Dirk Serries in a raw form that combines two of his areas of focus: guitar-based free improv and ambient music.
Spanning four long tracks (14-23 minutes) recorded live in the studio, Serries employs just electric guitar and a rack of effects. Through delay, loops, and other processing, there are multiple voices present most of the time, adding unsettling ambient washes to spiky distorted guitar. When not plucking abrupt or jolting individual notes, his fretwork blends into a fuzzy background that shift, moves, and evolves over time. Occasionally this background takes on a harsher presence, with feedback and static-laden passages that resemble a loose electrical connection.
For those familiar with the multiple faces of Dirk Serries, Zonal Disturbances II is a interesting amalgam of his styles. But this release should have appeal to any adventurous listener, as he explores a sparsely-populated area of ambient music.

ANXIOUS MAGAZINE REVIEW :
Po ostatnich albumach Dirk Serries kontynuuje eksplorację różnych przestrzeni dźwiękowych. Przy użyciu gitary elektrycznej, sprzężonej z licznymi efektami zarejestrował 4 utwory na Zonal Disturbances II, wyznaczające nowy kierunek w jakim zmierza Dirk, konstruując charakterystyczny dla niego stylu ambientu. Organiczny, ponury i niesamowity. Całość zarejestrowana została na żywo, na miejscu, co przełożyło się na muzykę, zdradzającą zamiłowanie artysty do minimalizmu oraz powolnych, repetytywnych klastrów dźwięków, odnosząc się tym samym do swoich korzeni, tkwiących głęboko w muzyce industrialnej i eksperymentalnej. Po blisko czterech dekadach na scenie, podczas których nieustannie rozwijał, udoskonalał i wypracował wreszcie unikalną i prowokującą metodę komponowania muzyki ambientowej, często wyłamującej się poza schemat tego gatunku. Dirk Serries to wreszcie, osobowość, która dzięki konsekwencji i uporowi, nierzadko zderzając się z oporem ze strony branży muzycznej, osiągnęła sporo, odciskając swoje piętno na ten gatunek. Trudno dzisiaj rozmawiać o ambiencie, nie odnosząc się do twórczości Belga. W międzyczasie, gdy przygotowywaliśmy niniejszą edycję, projekt “Zonal Disturbances” rozwinął się do kilku woluminów. Zatem jeżeli dacie porwać się tej muzyce, wypatrujcie niebawem kontynuacji…

ANXIOUS MAGAZINE REVIEW :
Dirk Serries na muzycznej scenie obecny jest już blisko cztery dekady. Artysta znany choćby z legendarnego dla wielu projektów Vidna Obmana trwale wpisał się w kanon ambientowej klasyki, która w jego wykonaniu bardzo często wykracza poza utarte ramy gatunku. Nie inaczej jest na nowym albumie Dirka, tym razem wydanym pod jego własnym nazwiskiem. Zazwyczaj wszelkie ambientowe eksperymenty kojarzą się z dźwiękami generowanymi i przetwarzanymi za pomocą stricte syntetycznego instrumentarium. W przypadku nowej płyty Serriesa jest jednak zgoła inaczej. Muzyk postanowił oprzeć wszystko na bazie brzmienia gitary elektrycznej, instrumentu, po który bardzo często sięga w swojej twórczości. Oczywiście gitara jest tylko punktem wyjścia, ponieważ dźwięki przez nią generowane przepuszczone są przez masę efektów i procesorów. Co ciekawe, całość została nagrana na żywo, przez co brzmi niezwykle surowo i organicznie. Zonal Disturbances to również dzieło bardzo obszerne. Składa się z czterech kompozycji, z których najkrótsza trwa blisko kwadrans. Nie sposób tym samym słuchać tego albumu w biegu. Wymaga on zarówno czasu skupienia, aby we wszystkich zawartych tu niuansach usłyszeć całe bogactwo dźwięków. A jest tu co odkrywać… Od repetatywnych partii zanurzonych w przesterach i sprzężeniach po przestrzenne plamy dźwięku, które nakładając się na siebie tworzą zamglone, dźwiękowe krajobrazy. Jest tu miejsce i na surowość, chropowatość, jak również na spokój i łagodność. Słuchanie tego ponad godzinnego albumu na pewno może być nie lada wyzwaniem, jeśli jednak stylistyka muzycznego eksperymentu jest komuś bliska to nie przejdzie koło tej płyty obojętnie.

VER SACRUM REVIEW :
Zonal Disturbances II non è un disco, ma un’interferenza cosmica: una trasmissione opaca proveniente da un confine instabile tra il suono e il silenzio. Dirk Serries, da solo con la sua chitarra elettrica e un arsenale di pedali analogici, si ritira dal mondo per improvvisare in tempo reale una topografia sonora senza coordinate, senza direzione, senza centro. Ne nasce un’opera che non guida ma disorienta, che non racconta ma si lascia abitare come un territorio astratto — o un sogno ricorsivo. Quattro lunghe tracce dai titoli alfanumerici (“594ZEY8P”, “KG209NCF”, “XDY8756C”, “AHOFS58Z”) funzionano come traslitterazioni acustiche di un codice indecifrabile. Come in una matrice nera attraversata da tensioni residue, la chitarra non è mai solo una chitarra: è rumore latente, voce che si scioglie nel riverbero, feedback che pulsa come una vena elettrica appena sotto la pelle. È una musica che serpeggia e resta, simile a una macchia di umidità sul muro: lenta, persistente, inesorabile. Qui torna lo spirito dei lavori più oscuri e sperimentali di Vidna Obmana, il precedente alias di Serries. Non la world ambient meditativa di alcuni suoi cicli etnici, ma i paesaggi più ridotti, granulosi, profondamente texturali — pensiamo a The Spiritual Bonding, Crossing the Trail, o ai primi lavori per Projekt. Zonal Disturbances II condivide con quei dischi l’approccio rituale all’improvvisazione, la preferenza per i suoni che emergono dal margine e l’esplorazione come unica forma di struttura. L’oscurità domina, ma è un’oscurità senza dramma. Non è tragedia: è condizione. A tratti le frequenze si alzano in un mormorio industriale, come un impianto in dismissione che continua a ronzare da solo nella notte. Altre volte, brevi lampi armonici squarciano il tessuto audio, come crepe in una lastra d’ardesia. Ogni elemento pare sospeso in un vuoto pressurizzato, come se ci trovassimo all’interno di una camera stagna in cui ogni gesto ha il peso della distanza. Il risultato è un suono vivido, ma quasi disabitato, come se si ascoltasse ciò che resta dopo che la musica ha cessato di interessarsi all’umano. È ambient, certo, ma nel senso di un ambiente che ti guarda senza riconoscerti. Una lenta mutazione in loop, dove le stratificazioni non costruiscono climax, ma profondità. Una caverna elettroacustica dove il tempo viene assorbito invece che scandito. Zonal Disturbances II è un invito a sottrarsi, a osservare da dentro la deriva. È un’opera isolazionista per eccellenza: non chiama, non accoglie. Ma chi è disposto a perdersi troverà qui un altrove sonoro senza nome — un luogo in cui riconoscere la propria sparizione come forma ultima di ascolto. Serries non si limita a suonare la chitarra: la dissolve.

SPONTANEOUS MUSIC TRIBUNE REVIEW :
Dirk Serries jest tak częstym gościem na tych łamach, iż nie wymaga choćby słowa wprowadzenia. Zauważmy wszakże, iż muzyk, od ponad dekady silnie zanurzony w post-jazzowej muzyce swobodnie improwizowanej, coraz częściej powraca do swojej dawnej, ambientowej estetyki. Niektóre z nowych albumów są dla gatunku typowe, inne zdają się wnosić nowe elementy do ukształtowanego lata temu idiomu. Choćby At Future Down, nagranie, które śmiało posadowiło się na liście najlepszych nagrań ubiegłego roku, czyli wedle nomenklatury Trybuny, było jednym z 50 powodów, dla których warto było ów rok zapamiętać.
Przed nami kolejna ambientowa nowość Serriesa, znów doposażona w elementy, które winny szczególnie przykuwać naszą uwagę. Dodajmy, iż krążek dostarcza krajowe Zoharum, które na ogół śle nam reedycje starszych nagrań belgijskiego gitarzysty. A tu nowość, do tego w zapowiadanej serii i od razu z … rozdziałem drugim. Tych ostatnich będzie kilka, a ów pierwszy epizod na nośniku fizycznym otrzymany … dopiero na samym końcu. Zapraszamy w kolejną samotną podróż Dirka ze wspaniałego cyklu the way of no return.
Druga odsłona Zonal Disturbances składa się z czterech rozbudowanych ekspozycji, z których dwie pierwsze trwają po ponad kwadrans, dwie kolejne każdorazowo przekraczają dwadzieścia minut. W spektrum nagrania pojawiamy się jakby znienacka. Coś już trwa, coś nas ominęło. Gęsty, szorstki, wielowątkowy strumień – niektóre pasma falują, inne są efektem szarpnięcia za struny, obleczone kurzem antycznego ambientu. Background zdaje się mroczny, nosi znamiona zdekonstruowanego wieki temu rocka, słychać odgłosy iście loftcraftowskich przestworzy grozy. Wątek prymarny wydaje się poszarpany, skundlony, zagniatany ciężarem upływającego czasu. Początek drugiej części brzmi niemal post-industrialnie. Gitara charczy, rzęzi jak stary gruźlik, brzmi niczym zdezelowany syntezator. W tle już tradycyjnie mości się mroczny, wielowątkowy ambient. Teraz przypomina złowrogi chór wieszczący nieoczekiwaną nowinę. Flow popada w prawdziwie diabelskie rozkołysanie. Z czasem wydaje się, że ulega rozrzedzaniu, niczym plamy farby, na którą kapią łzy skazańców. Na zakończenie na nieistniejącej scenie pozostaje już sam ambient, obleczony spazmami smutnych piechurów. Trzecia opowieść sprawia wrażenie najspokojniejszej, szytej większymi połaciami czystszego ambientu. Wątek główny przypomina mglisty śpiew syntezatora zasilanego coraz mniejszymi porcjami prądu. Ta cisza przed burzą nabiera tajemniczej syntetyczności, a każdy z wątków zdaje się gubić gibkość na rzecz gęstości. Pojawiają się ukradkowe melodie, strzępy fonii poddawane nieuchronnemu upływowi czasu, niczym proces powolnej korozji. Opowieść ma różne fazy intensywności, ale i tak pozostaje nadspodziewanie kojąca w brzmieniu. Na ostatnich metrach gitara delikatnie sprzęga, wpada w boleść, umiera wyjątkowo długo. W ostatniej opowieści wątek główny jest kłębkiem basowych nerwów. Jego flow jest poszarpany, rozmywa się pod ciężarem własnym, tembr jest brudny, masywny, obleczona zakurzonym ambientem. Wszystko kołysze się na umiarkowanie silnym wietrze, brzmi syntetycznie, znów bardzo boleśnie. W tle pojawia się czyste pasmo ambientu, niczym światełko w tunelu, lepione z brzmienia nieobecnych strun i nieistniejących organów. Basowy strumień nie odpuszcza, dygocze, szczerzy zęby na dźwięk kolejnego pasma czystej fonii. Coś w tle delikatnie wyje, jakaś tajemnicza syrena alarmowa. 

EXPOSÉ REVIEW :
These are a couple of releases that Dirk Serries released on other labels (meaning other than Projekt, the label that has released most of the titles we have reviewed in these pages), though they are no less worthy, covering a wide range of styles; no songs, no singing, no jazz or rock in evidence, these are both extended sound sculptures of the highest order. Zonal Disturbances II picks up where 2024’s Zonal Disturbances left off, except this time out it’s available as a compact disc as opposed to a download-only, for those who like their music on a convenient physical medium. Again, the four very cryptic titles clock in at around an album side each, and could best be described as hard core ambient industrial sound sculptures created in real time using electric guitar and a motherboard of effects pedals, resulting in a sort-of minimalist chamber of chaos and clusters of gritty sounds, always interesting — though your average song-oriented listener might be running away with their ears covered after just a few minutes — this is definitely not for the faint of heart; it’s provocative, noisy, and highly experimental, one never knows what’s going to happen from one moment to the next. That said, each one of the pieces is a beautiful creation, a unique chain of sonic events that appear, expand, coalesce, decay and self-destruct in real time, each idea turning inward on itself or exploding into a supernova, with threads of amazing sounds flowing between each of the sub-constructs. There is no cadence, only a droning flow of energy and ideas. One can imagine hearing this being created in a live setting, loops of pure sonic madness moving in and out of the listener’s consciousness. This is the second installation of what Serries plans as a five volume set on the Polish Zoharium label.

ROCKERILLA REVIEW :
L’ultimo progetto del prolifico musicista belga è un’opera in cinque parti, ZONAL DISTURBANCES. La prima uscita discografica è il secondo capitolo, appena pubblicato dalla solita Zoharum, l’etichetta polacca che ha recentemente ristampato alcuni imperdibili lavori di Vidna Obmana. Zonal Disturbances II è a sua volta diviso in quattro parti, ognuna rappresentata da un codice alfanumerico. Dirk Serries improvvisa con chitarra elettrica e feedback, inseguendo i fantasmi nascosti nei cantieri e nelle periferie della città in demolizione/ricostruzione. L’abisso della società post-industriale nascosto nell’ ombra di drone elettrici. Tenebroso.

DE SUBJECTIVISTEN REVIEW :
Mijn eerste kennismaking met de muziek van de Belgische artiest Dirk Serries is met zijn Vidna Obmana project (waarvan de schrijfwijze nog wel eens verschilt). Hier heeft hij van 1984 tot 2007 een meer dan indrukwekkende discografie opgebouwd. Maar dat is lang niet alles, want er volgen vele releases met projecten als Fear Falls Burning, YODOK III, 3 Seconds Of Air, The Sleep Of Reason, Continuum, Akhet, Kodian Trio en Streams Of Consciousness en tevens onder zijn eigen naam. Hij is terug met denk ik zijn vierde of vijfde album van dit jaar Zonal Disturbances II, dat volgt het in 2024 verschenen eerste deel. Zoals altijd verkent hij nieuwe, dikwijls onontgonnen gebieden in de muziek, die meestal wel ergens in de ambienthoek finisht. Met zijn elektrische gitaar met een moederbord vol analoge pedalen heeft hij 4 stukken live opgenomen. Het zijn dus niet per se improvisaties, maar denk ik wel op dat moment ingekleurde stukken. Dat maakt ook dat de muziek organisch en ongepolijst overkomt. In totaal serveert hij er hier 4, maar dan wel met een totale lengte van 74 minuten. Je hoeft niet je veiligheidsgordel om te doen voor deze trip, want Serries pakt het zoals altijd rustig en minimalistisch aan. De stukken zijn wat meer grofkorrelig en unheimisch. Hij lardeert de muziek met drones en industriële en experimentele elementen. Met dit alles weet hij op biologerende wijze je steeds te verrassen met geluid die komen en gaan. Ook zitten er geluiden door die een soort zang doen vermoeden, al zou dat ook door de effecten kunnen komen. Het is wederom onderscheidend en meeslepend goed.

CHAIN D.L.K. REVIEW :
In Zonal Disturbances II, Dirk Serries continues his exploration of ambient soundscapes, crafting a sonic journey that is both immersive and introspective. Recorded live in his home studio in November 2024, this album showcases Serries’ mastery in manipulating electric guitar tones through a complex array of analog pedals, resulting in four expansive tracks that blur the lines between ambient, drone, and experimental music. Each track, intriguingly titled with cryptic alphanumeric codes – “594ZEY8P”, “KG209NCF”, “XDY8756C”, and “AHOFS58Z” – serves as a portal into a distinct auditory realm. These compositions, ranging from 14 to 22 minutes, unfold with a deliberate pace, allowing listeners to become enveloped in evolving textures and subtle tonal shifts. Serries’ approach is characterized by minimalistic structures and repetitive clusters of sound, creating an atmosphere that is both brooding and eerie. The live recording process adds an organic quality to the music, capturing the spontaneity and raw emotion of each performance. This album is part of a planned five-volume series, with Zonal Disturbances II laying the groundwork for the subsequent releases. The Polish label Zoharum has committed to releasing the entire series, culminating in a comprehensive box set that encapsulates Serries’ vision for this ambitious project. For those seeking an ambient experience that challenges conventional boundaries, Zonal Disturbances II offers a compelling exploration of sound and emotion.

SALT PEANUTS REVIEW :
The first collection of Zonal Disturbance extended ambient pieces was released by Serries (as a download-only release) and was recorded at his home studio in October 2025. The second one was recorded a month later, again, in Serries’ home studio (and released as a disc by the Polish Zoharum label) and injects an unpredictable, provocative spin to these disorienting, restless pieces. The four distinct, minimalist pieces are carefully layered, looped, manipulated, and distorted in real time. They use slow repetitive clusters of sound, with many effects that reference Serries’ sonic alter-egos as Vidna Obmana and Fear Falls Burning, with their strong industrial and experimental veins. They sound as if Serries sculpts their enigmatic, melancholic sound out of dark and highly resonant, extraterrestrial materials.

GONZO CIRCUS REVIEW :
Bloed kruipt waar het niet gaan kan.  Dirk Serries slaagt er nooit echt in zijn verleden in het industriële circuit helemaal los te laten.  Dat ambieert hij hoogstwaarschijnlijk niet. De antecedenten geven het muzikale heden immers mee vorm. De foto op de hoes van ‘ZONAL DISTURBANCES II’ – zogenaamde schachtbokken van een steenkoolmijn – spreekt wat dat betreft boekdelen.  Harmonische spiralen van gitaargeluiden, vaak in de vertrouwde gedaante van diafane drones, kronkelen weliswaar om elkaar heen, maar louter etherisch is het nergens.  Er zijn altijd weerhaakjes; er is altijd wel een (welgekomen) vorm van gruizige dissonantie waardoor de spanningsboog en aandachtspanne netjes in evenwicht blijven.

MUSIQUE MACHINE REVIEW :
Zonal Disturbances II finds long-term experimental mood setter and improviser offering up four slices of brooding to raw ambient guitar scaping. The CD release appears on Poland’s Zoharum, whom have been a long-term supporter/releasers of Mr Serries’ work. The CD come presented in a gloss monochrome six-panel gatefold. This features a selection of dusk/ shadowy pictures of industrial sites, with minimal silver texts over the top. So, a minimal, simple, but moodily effective bit of packaging. The four tracks here have runtimes between fourteen and twenty-two minutes. We open with  “594ZEY8P” which features a central locked & bounding guitar tone, which hums of doomed country music. Think a more fuzzed-up, ground-down, and looping into itself take on Earth, and you get an idea of what’s on offer here. As we move on, we come to the tolling ambient glow meets raw rolling flow of “XDY8756C”,  which is the longest track here at just over twenty-two and a half minutes. The track manages to keep in that hypnotic sweet spot, between wavering bright shimmer and crudely purring brood.  The album plays out with “AHOFS58Z”, here we find a blend of on-the-edge of all-out feed fuzz and graceful hovering harmonics. You keep thinking the whole thing is going to collapse into a crude feedback pile-up, but it never fully does- remaining somewhere between grace and sear. Zonal Disturbances II  feels like something a little different from  Mr Serries, so it’s great to see an experimental sound maker who is nearing his 4th decade of operation trying something new. If you enjoy where the raw meets the atmospheric, then this is something you’ll want to check out.

AUDIOVISUAL OHLSEN OVERKILL REVIEW :
Unter ähnliche Voraussetzungen – wieder nur Serries mit Gitarre und Effekten – entstanden die vier komplett live eingespielten Longtracks (zwischen vierzehn und dreiundzwanzig einhalb Minuten) auf dem auch insgesamt deutlich längeren Album “Zonal Disturbances II”. Wie man auch hier aufgrund des Coverfotos (diesmal vom Künstler selbst) bereits erahnen kann, ist der Grundton düsterer und zivilisationsmelancholischer. Was durchaus of harmonisch sein könnte wird stets durch andere Reize gestört. Die Vielzahl an an knarrenden, schabenden, kratzenden, nebelhornig dröhnenden, bohrenden, schleifenden Klängen, die hierbei parallel erzeugt werden, ist bemerkenswert. Ebenso wie den Tracktiteln (“XDY8756C”, “594ZEY8P” etc.) ist der unruhige Spannung verbreitenden Kaskade an Nebengeräuschen in Serries‘ Musik hier oft schwer zuzuordnen, was Absicht und was kontrollierter Zufall ist. Das Resultat ist in jedem Fall ein wirkungsvoller, ausdrucksstarker und doch sehr ambivalenter Soundtrack zur surrealen Grundstimmung der Gegenwart. Wenn ich mir dann noch vor Ohren führe, dass dieses Album im Prinzip auch eine Liveaufführung hätte sein können, fühle ich mich bei hochgedrehtem Volumenregler und geschlossenen Augen auch bald, als würde ih direkt vor einer Bühne in diesem meisterhaften Dark Ambient/Drone wogen. Es gibt ja diese meme-berühmten Fensteraufkleber, welche jeden Ausblick einen Sinn gebend “Directed by David Lynch” sagen. Mit diesem Album in Sinn müsste es eigentlich auch die Variante “Musical score by Dirk Serries” geben.

ONLYDEATHISREAL REVIEW :
Vidna Obmana, who we’ve covered a number of times, may have been laid to rest about 20 years ago, but the creative mind behind it gets no rest. Testament to this is the sheer volume of releases Dirk Serries has released under his own name. Discogs lists an impressive 141 albums under that name. How relevant is it to mention a long past project right from the bat? Perhaps not very, and perhaps it’s even a slight injustice towards Serries to so prominently link his current output to an old project. But it’s also the only thing I have to work with, never having listened to any of Serries’ other numerous projects. Less than surprisingly, Dirk Serries anno 2025 sounds a lot different than the older Vidna Obmana releases we’ve covered before. Zonal Disturbances II takes several steps into a more industrial territory, and even a somewhat more dark and sinister timbre whilst still remaining in the field of ambient. To put it simply: Zonal Disturbances II looks like its cover artwork. It’s got that characteristic abstraction of ambience all about it, but there’s a far more industrial, electric nature about the music. What sounds like an electric guitar takes center stage in many of the compositions, complemented by elements familiar from darker strains of ambient, such as layers of slowly droning metal structures groaning under weight. Eerie murmurations and echoes haunt the background. There’s a sense of beautiful desolation to the music, like abandoned industrial complexes bathed in the benevolent light of a summer morning’s sunrise.
Zonal Disturbances II is one of those albums that refuses to be easily pigeonholed. Whilst it contains plenty of elements familiar from dark ambient, I wouldn’t lump it under that descriptor. At times, the music engages the listener far too proactively to entirely snugly fit into stereotypical definitions of ambient. Drone it is not, despite heavily leaning towards long, droning passages of electrical tones. And industrial, broad as the genre is… well, not that either. And in a way it’s all of those. At least insofar as “if you are into this, you might like Zonal Differences II.” If any of the genres ticked above belong to your steady musical diet, Zonal Differences II will find a place on your plate. And therein is the beautiful paradox of Zonal Disturbances II. In many ways, it continues Serries’ style of understatedness and minimalism both in composition and arrangement – without being explicitly minimalist music. But at the same time, it’s industrial ambience draws from a vast array of styles to create something in which numerous genres overlap. This is not something one usually associates with minimalism. Reading Zoharum’s promo sheet, apparently Serries has been so inspired by the soundscapes he explores on this (and, presumably, the first Zonal Disturbances album) that continuation is imminent. Well, let this be my verdict of the album: I’ll welcome a Zonal Disturbances III with open arms!

DARKROOM REVIEW :
Dopo la mole imponente di materiale realizzato come Vidna Obmana da metà anni ’80 lungo tre decadi (che si alimenta tuttora con numerose uscite postume di varia natura, fra inediti, raccolte e ristampe), il decano belga Dirk Serries ne ha creato e pubblicato a bizzeffe anche firmandolo col proprio nome e cognome. Un nuovo e già lungo viaggio che ne segue un altro lunghissimo e importante, in cui Dirk ha continuato ad esplorare la materia ambientale, addentrandosi in meandri più oscuri dai riferimenti industriali, armato della sua chitarra e di una vasta schiera di pedali analogici. Come suggerisce il “II” nel titolo, vi è già stato un primo volume, autoprodotto in download all’incirca un anno fa, ma sono al momento ben cinque i lavori completati per questa serie, pronti ad essere rilasciati via via dalla Zoharum in formato fisico. Caratteristica di questa serie di dischi è quella di essere stati registrati in presa diretta, con un carattere d’improvvisazione che ben si sposa col minimalismo oscuro alla base delle varie tracce, tutte rigorosamente intitolate con astruse sigle alfanumeriche. I quattro lunghi brani dell’opera in esame, che assieme sfiorano i 75 minuti complessivi d’ascolto, sono un’istantanea in movimento di scheletri industriali che si deteriorano giorno dopo giorno in perenne stato d’abbandono, tra ruvide pennellate elettriche al crepuscolo, cupe ambientazioni d’industriale rumorosità di fondo, abrasive sfumature metalliche, cupe e rarefatte ambientazioni, aperture verso scorci meno arcigni ed un’ampiezza contemplativa nel suo dilatare tempo e spazio, fra derive para-melodiche ben adatte al contesto. Alta qualità complessiva e visione non mancano, come sempre nelle uscite firmate da questo autentico veterano della scena, ancora ammirevolmente desideroso di esplorare e di spingersi verso nuovi orizzonti.