Fairly quick after the release of our welcomed duo record Jörg A. Schneider and I teamed up again for recording the follow-up. While this first one was already a kick in the face, this follow-up goes deeper into the frenetic and noisy side of our duo. Familiar yet bolder, equally dynamic but more powerful, still noisy but fuzzier. This 2nd one was a blast to record, all done in real-time at the Laundry room studio in Germany and brilliantly recorded, mixed and mastered by Peter Körfer.
VITAL WEEKLY REVIEW :
Following their first collaborative LP, which I reviewed in Vital Weekly 1451, there’s a new album by Dirk Serries (guitar) and drummer Jörg A. Schneider. For me, that was an introduction to this musician (Dirk, I have known since 40 years!), who plays with Gaffa, Glimmen, Jealousy Mountain Duo, Les Hommes Qui Wear Espandrillos, Nicoffeine, Roji, SWWS, Tarngo, Teen Prime, The Nude Spur and has several collaborative projects, mostly with guitar slingers, such as Thisquietarmy, N, Mikel Vega, Aidan Baker and others. No doubt, Schneider operates in a wide field of interests, but I am unsure, as I haven’t heard them; for Serries, I am sure, as I have listened to a lot of his music over the past 40 years. With Schneider, he taps into an interest he doesn’t tap into very often, and that’s the combination of improvisation, noise and metal music, which, on paper, may sound like an oddball thing, but it works pretty well. Schneider rocks his kit in a wild manner (can I reference the Muppets’ Animal for once?), and creates a hotbed for Serries to go all wild with his guitar and effects. These effects set this improvisation aside from his other improvised music, for instance, his solo work or with Tonus. These effects create the buzz and distortion that is now part of his playing. As before, the music is dark, loud, and owes something certainly to a highly demented shape of jazz music. The previous may have a ‘light’ piece, but not so on this one; the six pieces are concise explosions of fragment bombing and not for the weak of heart. I wonder if they play concerts and at what volume they do so. Now it’s time for a lie down.
JAZZHALO REVIEW :
Een waardig vervolg op ‘Schneider Series’ en zodoende een nieuw lapidair statement van gitarist Dirk Serries en drummer Jörg A. Schneider.
Een introductie met een titel als ‘Drill Cycle Theory’ is van meet af aan met open kaarten spelen. Vooral omdat de inhoud volledig overeenstemt met de aankondiging. We horen een “wall of sound” opgebouwd met gitaar waar wat reverb, distortion en delay aan toegevoegd werden en een drummer die tekeergaat alsof hij een machinegeweer hanteert. Kortom, een impressionante lavastroom van “hardcore noise”. Gitaar en drums versmelten tot een energieke vuurbal.
De vijf andere titels zijn al even spraakmakend. Bij ‘Stutter Strenth’, ‘This Tactile Collusion’ (!), ‘Blood Steam’, ‘Inward Metal Flow’ en Factory Reprise’ klopt de inhoud eveneens telkens met het beloofde. Alles wordt gegenereerd aan de hand van axioma’s gebaseerd op improvisatie en de drang om te laten ontsporen maar volgens een welbepaalde methodiek. Agonie en disharmonie door toevallige componenten die convergeren. Te situeren ergens in de galaxies waar ook Earth en Sun O))) musiceren.
Wie deel 1 van deze samenwerking tussen Dirk Serries en Jörg A. Schneider in huis haalde, weet wat hier uit de luidsprekers gaat knallen. Diegenen die voor het eerst kennismaken, zetten zich best schrap. Aanvankelijk enkel overdonderend maar wie goed luistert, ontdekt wel degelijk de onderliggende patronen. Het duo creëert hiermee een nieuw capharnaüm naar eigen methodes en bijhorende congruenties. De heren hadden het duidelijk naar hun zin want binnenkort verschijnt een derde luik.
KRAUTNICK REVIEW :
In eine ähnliche Kerbe hauen Schneider und der Antwerpener Tausendsassa Dirk Serries, der sich ebenfalls auf E-Gitarren-Drones verlegt. Doch schwingt Serries sein Instrument viel weiter durch die Landschaft, er scheint es gar zu malträtieren, er erzeugt einen größeren Eindruck von Geschwindigkeit, und das, ohne Riffs oder Licks zu spielen. Während Schneider sein Kit verprügelt, bratzt Serries nach alter Tradition von Neil Youngs „Dead Man“ auf der Gitarre herum und überdreht die Knöpfe an seinen Effektgeräten. In dieser Kombination dieser Kollaboration ergeben sich sechs Tracks, die den Anschein erwecken, Songs zu sein, mit der irrlichternden Gitarre und dem irrsinnsschnellen Schlagzeug. Die Stücke ergeben Formen, und sobald man versucht, sie zu fassen zu bekommen, entziehen sie sich wieder, drehen lange Nasen und scheren sich nix um feste Formen und erwartbare Abläufe. Was für eine Energie die beiden entfesseln! Hielten sie sich an gerade Takte, könnte man beinahe von klassischem Noiserock sprechen. Das erste gemeinsame Album der beiden erschien vor einem Jahr, ein drittes nahmen Schneider und Serries bereits auf. Als wären sie beide nicht ausgelastet, dabei kommt man bei keinem von ihnen mit dem Sammeln so richtig nach.
dirkserries.com 