Subscribe now to DIRK SERRIES’ STREAMS OF CONSCIOUSNESS ambient series. Only 55 EUR per year to keep up with all the recordings he’ll create and release in this line of albums. On top of that you’ll get all existing releases so that you start with a complete collection and know that you’re supporting the artist in its most direct and personal way to have him continue with his music and your chance to dwell into this oeuvre of bliss.
“Dirk Serries continues his exploration of ambient soundscapes, crafting a sonic journey that is both immersive and introspective. Recorded live in his home studio in November 2024, this album showcases Serries’ mastery in manipulating electric guitar tones through a complex array of analog pedals“
Part of a five album project, Polish ZOHARUM RECORDS is set to release DIRK SERRIES’ ZONAL DISTURBANCES III on December 21st, 2025. Its predecessor was received with praise from listeners and critics for its bold direction and uniqueness. Number III continues to push, provoke and pull the attentive listener in with complex, multi-layered but still quite minimal real-time treatments of the electric guitar through a board of carefully selected gear. All treatments are done by hand, turning knobs of each soundtool at the cadence of how the guitarsound twists, twirls and floats.
Check out the youtube teaser in awaits of its official release.
VIDNA OBMANA – SHADOWING IN SORROW (CD, The Decade Collection 1992)
When VIDNA OBMANA‘s first compact disc release PASSAGE IN BEAUTY (1991) got its official release and subsequently a lot of praise, VIDNA OBMANA was already recording its follow-up SHADOWING IN SORROW. Knowing already that this became part 2 of a trilogy of albums that focused on a specific technique of performing. Fully relying on the KORG M1 workstation, VIDNA OBMANA scored this 2nd album using own programmed sounds, waves and its internal sequencer to create the slowly shifting cycles of sound.
While the KORG M1 was definitely a landmark in synth technology, it also had its flaws and limitations but it’s just that which created the specific style VIDNA OBMANA’s ambient trilogy stood out for. Every piece was a real-time recording direct on DAT (2-track digital tape). ‘Guarding Souls‘ remains till this day one of VIDNA’s favorite pieces.
YES, bandcamp Friday is back for the last one this year and we’re pulling all stops in compensation that our mail-order for physical orders is closed till February 2026.
For this bandcamp Friday we’re offering you a 50% discount on every digital release (use code : dec2025) plus a 90% discount on the full catalogues on these platforms :
From 1984 till mid nineties Dirk Serries (Vidna Obmana) ran a radioshow at Antwerp free radio station ‘Radio Centraal‘. At one of their 24hour broadcasts in 1990 (35 years ago!), Vidna Obmana played an improved piece for which he assembled some Antwerp artists like Magthea (from the Hybryds fame) and the late Bobby B. This is the full piece, performed and recorded, before the group (including Vidna Obmana) went on further experimenting for hours…
For a limited time you can grab this one at ‘name your price’
You can watch some short footage of that particular 24hour broadcast (with a very young VIDNA OBMANA :-) here :
The album is set to be released on September 19th, now available as pre-order through the label Consouling Sounds but the first review is and what a beautiful one it’s… We’ll continue to add reviews to this post as they come in…
AMN REVIEW : YODOK III is something of a catch-all outfit, part free improvisation, part post-rock, part ambient, and a few other parts. The group consists of Tomas Järmyr (drums), Kristoffer Lo (tuba), and Dirk Serries (guitar), who have been performing and recording together for over a decade. Here, they are joined by organist Petra Bjørkhaug on a 54-minute improvised set recorded live at the Nidarosdomen Cathedral in Trondheim. The album consists of one self-titled piece that begins quiet – not just ambient but hovering at the edge of perception – and slowly builds into a crescendo of sound nearly a hour later. Nidarosdomen’s organ has 9600 pipes and this performance must have been a spectacle, with subsonic frequencies that you could feel pass through your body. In addition to the these deep, rich chords, Lo and Serries combine to produce fluttering and shimmering lines while Järmyr initially takes a more subdued role. The blending of organ, tuba, and guitar is so alien and subtle that the instruments can be difficult to distinguish. All that changes after about the 35-minute mark, with Järmyr settling into a march-like pattern, Lo making his instrument wail, and Serries strumming relentlessly. This swells into an absolutely massive wall of sound filled by Järmyr’s unyieldingly dense percussion and a thick blend of sounds from Bjørkhaug, Lo, and Serries. The final 10 minutes form an outro, with steady cymbal-driven rhythms from Järmyr and the first set of clearly discernible melodies from Bjørkhaug. After teasing an ending that would have been nearly as quiet as it began, the intensity returns in full with an immense, shuddering finale of resonance and wailing that floods the listener with chills. Nidarosdomen will be released September 19, 2025 by the Consouling Sounds label. It is an utterly devastating statement that should be heard by anyone remotely interested in the avant-garde. This release is transcendent and coming with the highest recommendation.
VITAL WEEKLY REVIEW : I was convinced I had reviewed something by Yodok before, but alas, I didn’t. Maybe I reasoned that I had reviewed a lot of music by Dirk Serries, so why not Yodok (unless Yodok was a new name, but I had heard it before). It’s his trio with Serries on guitar, Thomas Järmyr on drums, and Kristoffer Lo playing amplified tuba and flugabone. The title comes from the venue where they played a concert on August 1, 2023, in Trondheim, Norway. It’s the “northernmost Gothic monument of the Middle Ages, built upon the resting place of Saint Olav. Within its stone walls breathes the colossal Steinmeyer organ, 9,600 pipes of air and thunder. A space made not only for prayer, but for ritual.” It’s an obvious choice to invite an organ player to join, and that’s Petra Bjørkhaug. They played for 55 minutes that evening, and it takes about 23 minutes to slowly expand sound upon sound, with Serries playing more ambient patterns than improvised ones on his guitar, and the drums in a free roll over cymbals and toms, while the wind instruments are muted. The organ playing sparse notes and melodies, until they arrive at a mighty crescendo, followed by a moment of tranquility, which doesn’t last very long and without a long build-up they arrive at the next big section of the piece, in which the drums play dramatical slow punches, and the horn, guitar and organ playing an intense dramatic tonal poem, full of images of Nordic forests and misty sceneries, but falling apart under the weight of the now rolling drums. The last section is definitely intended to be a coda, short and slowly working towards a mighty crescendo, with the church organ taking a central position, now ominously loud, and everybody working towards that white-out. It sounds overwhelming on CD, so what must it have been like on that evening? I can only guess about that. It’s improvised, no doubt, but I can imagine they made some notes they agreed upon beforehand. Whatever they planned, it worked very well.
JAZZENZO REVIEW : Hoe tover je een plek van godsdienstige erediensten om tot een thuishaven voor avant-gardistische rituelen? Het Yodok III met drummer Tomas Järmyr, tubaspeler Kristoffer Lo en gitarist Dirk Serries geeft een mogelijk antwoord met de hulp van Petra Bjørkhaug die plaatsnam achter het kerkorgel.
Kathedraal Trouwe concertgangers van oorden waar experiment en improvisatie de rode draad vormen zoals het Nederlandse festival Roadburn of de Belgische zaal De Singer weten inmiddels tot wat de combinatie van dit trio kan leiden. Wie nog niet bekend is met hun escapades verwijzen we naar de website van Consouling Records. ‘Nidarosdomen’ is hun nieuwste live opname. Plaats van het delict was de gelijknamige kathedraal in het Noorse Trondheim. Een indrukwekkend decor dat paste bij de muziek. Aangezien het ging om pure improvisatie, op enkele details na, maakte het viertal eveneens gebruik van de klankeffecten gegenereerd door deze bijzondere en massieve ruimte. Gedurende net geen uur bezweren de vier hun duivels. De zacht mystieke intro met woordeloze zang van Lo in combinatie met flugelbone roept herinneringen op aan het werk van het Griekse Daemonia Nymphe en zorgt meteen voor een kippenvelmoment.
Verbreding klankspectrum Als Bjørkhaug het volume van het reusachtige Steinmeyer orgel met 9.600 (!) pijpen haast ongemerkt opdrijft, is er een totale verbreding van het klankspectrum. Het is echter Lo die met zijn blaasinstrument voor een dergelijke aanzet zorgt, zij het pas na twaalf minuten. Stilaan klaren de mystieke nevelen op en dringen iets luidere klankconfiguraties in glissando modus de zen-getinte aanloop binnen. Het trance gevoel wordt hierdoor versterkt.
Theatrale crash Onverhoeds zweven schichtige klanktapijten over elkaar heen. Tot na tweeëntwintig minuten Järmyr de eerste tekenen geeft om alles geleidelijk richting ontsporing te sturen. Al wat voorafging was klaarblijkelijk de kroniek van een aangekondigde catharsis. Mis dus, talmend trekt iedereen zich terug om de luisteraar in onzekerheid te laten verkeren. Geen nood want de theatrale crash wordt wel degelijk ingezet, zij het in een grootse golfbeweging waarna je overrompeld wordt door de nazinderende stilte. Majestueus.Te omschrijven als gothic ambient of mythologische sfeerzetting waar een diepe muzikale innerlijkheid en zeggingskracht van uitstraalt. Geen ontheiliging maar de ritus van vier sjamanen.
SALT PEANUTS REVIEW : The trio YODOK III – Norwegian drummer Tomas Järmyr and (amplified) tuba and flugabone player Kristoffer Lo, and Belgian guitarist Dirk Serries – was invited to play a concert at Trondheim’s Olavsfestival at Nidarosdomen (Nidaros Cathedral): Scandinavia’s great cathedral, the northernmost Gothic monument of the Middle Ages, built upon the resting place of Saint Olav, the King of Norway (from 1015 to 1028), whose sainthood encouraged the widespread adoption of Christianity in Norway. Within the stone walls of this historic monument breathes the colossal Steinmeyer organ, 9,600 pipes of air and thunder, a perfect addition for YODOK III’s free-improvised, ritualistic and cathartic, massive post-rock meets ambient drones. The trio invited the cathedral’s organist, Petra Bjørkhaug, to join the performance, which took place in August 2023. The 54-minute Nidarosdomen documents the most memorable live concert, more reserved, introspective, and at times even lyrical than the previous albums of YODOK III. The audience was seated sideways beneath vaulted arches, for no one may turn their back on the cross, and witnessed a music that slowly transfigured. YODOK III became a sonic entity larger than its part, letting its unique, organically developed aesthetic grow bigger and converse not only with the cathedral’s organ, but with the living breath of Nidarosdomen itself, its reverberating walls, and its past ghosts. It is a powerful, highly immersive sonic experience that sounds as if it is molding and sculpting the cathedral’s stone walls with its spiritual sonic waves, suggesting a modern-day cleansing ritual against corrupt and reptilian evil spirits that rule our planet.
KRAUTNICK REVIEW : Mit Blechblasinstrumenten, E-Gitarre und Schlagzeug Avantgarde machen? Das kann Yodok III, das Schwedisch-Norwegisch-Belgische Experimental-Trio, bestehend aus Dirk Serries, Tomas Järmyr und Kristoffer Lo. Vor zwei Jahren bespielten sie die Trondheimer Kathedrale Nidarsdomen und nutzten den Ort gleich mal dafür, eine Organistin zu Wort kommen zu lassen. Der einstündige Mitschnitt reicht vom Ätherischen bis zum Pandämonium und beeindruckt schon akustisch so sehr, wie es der Optik des Domes entspricht.
Der Auftritt startet verdientermaßen mit einem Applaus – und dann mit Stille, in die sich ganz überraschend eine Stimme mogelt, mit Gesängen, die wirken, als wolle jemand en Hallraum des Nidarsdomen zu Trondheim austesten, bevor die Musiker so richtig loslegen. Das Instrumentarium, das sich wie unbemerkt dazugesellt, macht aus dem Gesang etwas Sirenenhaftes, wie Walgesänge, ganz still und verträumt, zu einem geigenähnlichen Sound, der den Hintergrund dezent beleuchtet, wie der Score zu einem melancholischen, anspruchsvollen Film oder wie die entrückten alten Sachen von Sigur Rós.
Nach einer ganzen langen Weile erst ist ein Blasinstrument zu hören, also das, wofür die Hälfte des Duos Yodok bekannt ist. Das Instrument verleiht dem eher klassischen Sound etwas latent Jazziges, indem es die Soundscapes zunächst begleitet und dann auch immer mal abweichend, aber einfühlsam ergänzt. Die zweite Hälfte des Duos Yodok darf im Hintergrund schon mal ihr Schlagzeug antasten, und spätestens, sobald man dies wahrnimmt, wird einem klar, dass das fehlende Drittel des Trios Yodok III längst zu hören ist: Das muss eine E-Gitarre sein, die da die ganze Zeit wellenförmig die atmosphärischen hohen Töne generiert.
Jetzt, da alle drei zu hören sind, darf die jeweilige Intensität auch mal steigen, also das Schlagzeug den freien Jazz mehr ausleben oder die Soundscapes anschwellen, und alles wieder davongeben, die Ruhe zurückkehren lassen. Und wenn das Duo Yodok schon zu dritt sein kann, dann ist beim Trio Yodok III auch Platz für eine vierte Person: Nach gut drei Fünfteln des Konzertes nutzen die Musizierenden den Auftrittsort und dessen Interieur und fügen die Kirchenorgel dem Sound hinzu. Erst so zögerlich und zaghaft, wie bei allen Instrumenten die Einführung ausfiel, dann legen alle zu, jedes für sich, nacheinander wie miteinander, das Schlagzeug wird mal wuchtig, das Blasinstrument laut und bestimmend, die Orgel deutlich vernehmbar, lediglich die Gitarre verweilt im Hintergrund. Bis sich alle in ein wahres Pandämonium hineinsteigern, und das in einer Kirche. Nur, damit dann alles in eine Art entspannten Sakral-Freejazz übergeht. Und ernsthaft: Kurz vor Ende läuten die Kirchenglocken das nächste, abschließende Pandämonium ein.
Bei Yodok III handelt es sich um die Erweiterung von Yodok um eins. Yodok sind Kristoffer Lo und Tomas Järmyr, ersterer hier mit Tuba und Flugabone, einer Variante der Posaune, beides modifiziert, zweiterer mit dem Schlagzeug. Sobald Gitarrist Dirk Serries hinzutritt, was seit 2012 immer wieder vorkommt, nennen sie sich Yodok III (und sobald der Schlagzeuger den Raum verlässt, heißen sie The Void Of Expansion). Als viertes setzte sich bei diesem Auftritt Petra Bjørkhaug an die Kirchenorgel. Dieser Auftritt nun fand vor zwei Jahren im Rahmen des Olavsfestes in Trondheim im Nidarosdomen statt, einer gigantischen Kathedrale, die sicherlich eine eindrucksvolle Kulisse für dieses eindrucksvolle Konzert bot.
MOORS MAGAZINE REVIEW : De grote kathedraal van Trondheim, Nidarosdomen, is de grootste kathedraal van Scandinavië, een Gothisch monument uit de Middeleeuwen, met een enorm Steinmeyer orgel dat volledig gebruik maakt van de enorme klankkast die deze kathedraal is. Toen het trio YODOK III van Dirk Serries (gitaar), Kristoffer Lo (tuba en flügelhorn) en Thomas Järmyr (drums), werd uitgenodigd om op te treden in deze heilige kolos nodigden ze meteen ook organiste Petra Bjørkhaug uit om op dat magische Steinmeyer orgel te spelen. Samen brachten ze één lange, indrukwekkende geïmproviseerde compositie van bijna een uur. Het werd een muzikaal gesprek tussen trio, orgel en kathedraal, muziek waar je geen etiket op kunt plakken – jazz, avantgarde, klassiek, het zit er allemaal in, maar de vier musici die daar samen speelden in die indrukwekkende ruimte creëerden er hun geheel eigen muziek, die nergens mee te vergelijken is.
GONZO CIRCUS REVIEW : Noorse kerken oefenen schijnbaar een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op een segment artiesten op het brandpunt tussen avant-garde, drones, ambient en avontuurlijke metal. Sommige konden zelfs de neiging niet onderdrukken om ze in de hens te steken. Anderen kozen ze gelukkig als bijzondere locaties voor dito concerten. Zo nam SunnO))) bijvoorbeeld in 2007 een album (‘Dømkirke’) op in de kathedraal van Bergen. Op 1 augustus 2023 was het de beurt aan YODOK III, het improvisatievehikel van de Belg Dirk Serries (Fear Falls Burning, vidnaobmana, …), de Noorse tuba-speler Kristoffer Lo en de Zweedse metronoom Tomas Järmyr. Speciaal voor dat optreden in de majestueuze historische kathedraal Nidarosdomen in Trondheim werd het trio versterkt met orgelspeelster Petra Bjørkhaug. Die had een met niet minder dan 9600 pijpen uitgerust kolossaal kerkorgel tot haar beschikking. Alles bij elkaar een prima uitgangspunt dus voor een Wagneriaans rit naar de sterren en terug. Wie de band kent, weet hoe ze live tewerk gaan. Het kader – start/climax/stop – ligt meestal min of meer vast, maar de magische weg ernaartoe is volledig geïmproviseerd en ontstaat naar gelang ze elkaar uitdagen, zoeken én vinden. Gewoontegetrouw neemt de band de tijd om hun verhaal, laag per laag, te ontwikkelen en te laten climaxen in een bombastische finale. Het concert start rustig, ingehouden en beheerst. Iele fluittonen, afkomstig van de tuba, trekken door hun melancholische karakter de aandacht initieel naar zich toe. Lo gebruikt zijn instrument dan ook per definitie niet-conventioneel. Serries houdt met zijn gekende harmonische gitaarspiralen het geheel bij elkaar. Hij is het doek waarop de rest schildert en variaties aanbrengt. Järmyr leeft zich uit als een hyper-kinetische, achtarmige jazzdrummer zonder zich evenwel te verliezen in onnodige spielereien of egotripperij. Het samenspel is intens, maar nooit vrijblijvend of richtingloos. Je ziet hem niet, maar er is wel degelijk een dirigent die het schip op koers houdt. Het orgel zorgt ten slotte voor een extra geluidsdimensie. Live moet dit ongetwijfeld niet alleen muzikaal, maar ook fysiek een ervaring zijn geweest. Stilte komt ook hier na de storm. Na de opgebouwde spanning komt de landing. Of beter: de ontlading. ‘Nidarosdomen’ drukt ons nogmaals met neus op de feiten om zulke unieke concerten in de toekomst niet meer te missen.(swat)
AUDIOVISUAL OHLSEN OVERKILL REVIEW : Well, at least I can claim to have seen Yodok III, the experimental trio of Dirk Serries (guitar), Kristoffer Lo (tuba and effects) and Tomas Järmyr (drums) live, in the Paradox Jazz club at Roadburn 2022. And boy, that was an amazing, giant, slowly building piece of improvisation. “Nidarosdomen” delivers the same, yet naturally on a much grander scale – and aided by church organist Petra Bjørkhaug. Together they’re weaving an incredible tapestry of Ambient, Drone, Post Something and Free Jazz, like a full moon stirring the tides of an elemental musical ocean, causing an infinity of waves to mightily crash onto the shore. The almost one hour long uninterrupted performance is a masterclass of feeling out the right time for dynamic shifts, of always adding new textures when they’re needed – and above all probably patience and restraint. Even though there’s no dull moment, the fear of one occuring could easily lead lesser musicians to use up their most dramatic tricks too early. Yodok III however always keep another intensification up their sleeves. When all has already risen to overpoweringly monumental size, there are still pounding drums, a mighty feedback, a sky-high fanfare-like flugabone solo, more registers of pipe organ grandiosity to add. After an accordingly long and satisfying outro, which – if I’m not completely mistaken – is finally even accompanied by the bells of the church, it’s time to regain your breath and process what your ears and soul have just witnessed. An outstanding, incredible performance. If you’ve been there in the flesh – you can be sure of my eternal envy.
Last Thursday, October 16th, DIRK SERRIES performed one of his rare ambient concerts, and one of his last ones for a longer time. In the ‘kapel sessies’ series organised by the city of Brecht, Dirk played an hour long set in the beautiful setting of the Oude Klooster chapel in Brecht (Belgium). Photos are courtesy of Jan Kees Helms.
As previously announced, since we are starting to move houses from next week on, we’ll be putting our mail-order service on hold till at least February 2026. You probably know that a lot of work comes with moving so in order to focus completely we can’t accept any new physical orders. Since it’s pretty time-consuming and rather cumbersome to opt out every title we sell, we’ll just refund any new physical items that comes in till our re-launch.
Naturally as much as we can we’ll continue to contribute to the bandcamp fridays with discount campaigns, etc. The Streams Of Consciousness series, for our subscribers, will of course continue over the months to come. Digital sales are still greatly accepted and appreciated. Thank you for your understand.
Fairly quick after the release of our welcomed duo record Jörg A. Schneider and I teamed up again for recording the follow-up. While this first one was already a kick in the face, this follow-up goes deeper into the frenetic and noisy side of our duo. Familiar yet bolder, equally dynamic but more powerful, still noisy but fuzzier. This 2nd one was a blast to record, all done in real-time at the Laundry room studio in Germany and brilliantly recorded, mixed and mastered by Peter Körfer.
VITAL WEEKLY REVIEW : Following their first collaborative LP, which I reviewed in Vital Weekly 1451, there’s a new album by Dirk Serries (guitar) and drummer Jörg A. Schneider. For me, that was an introduction to this musician (Dirk, I have known since 40 years!), who plays with Gaffa, Glimmen, Jealousy Mountain Duo, Les Hommes Qui Wear Espandrillos, Nicoffeine, Roji, SWWS, Tarngo, Teen Prime, The Nude Spur and has several collaborative projects, mostly with guitar slingers, such as Thisquietarmy, N, Mikel Vega, Aidan Baker and others. No doubt, Schneider operates in a wide field of interests, but I am unsure, as I haven’t heard them; for Serries, I am sure, as I have listened to a lot of his music over the past 40 years. With Schneider, he taps into an interest he doesn’t tap into very often, and that’s the combination of improvisation, noise and metal music, which, on paper, may sound like an oddball thing, but it works pretty well. Schneider rocks his kit in a wild manner (can I reference the Muppets’ Animal for once?), and creates a hotbed for Serries to go all wild with his guitar and effects. These effects set this improvisation aside from his other improvised music, for instance, his solo work or with Tonus. These effects create the buzz and distortion that is now part of his playing. As before, the music is dark, loud, and owes something certainly to a highly demented shape of jazz music. The previous may have a ‘light’ piece, but not so on this one; the six pieces are concise explosions of fragment bombing and not for the weak of heart. I wonder if they play concerts and at what volume they do so. Now it’s time for a lie down.
JAZZHALO REVIEW : Een waardig vervolg op ‘Schneider Series’ en zodoende een nieuw lapidair statement van gitarist Dirk Serries en drummer Jörg A. Schneider. Een introductie met een titel als ‘Drill Cycle Theory’ is van meet af aan met open kaarten spelen. Vooral omdat de inhoud volledig overeenstemt met de aankondiging. We horen een “wall of sound” opgebouwd met gitaar waar wat reverb, distortion en delay aan toegevoegd werden en een drummer die tekeergaat alsof hij een machinegeweer hanteert. Kortom, een impressionante lavastroom van “hardcore noise”. Gitaar en drums versmelten tot een energieke vuurbal. De vijf andere titels zijn al even spraakmakend. Bij ‘Stutter Strenth’, ‘This Tactile Collusion’ (!), ‘Blood Steam’, ‘Inward Metal Flow’ en Factory Reprise’ klopt de inhoud eveneens telkens met het beloofde. Alles wordt gegenereerd aan de hand van axioma’s gebaseerd op improvisatie en de drang om te laten ontsporen maar volgens een welbepaalde methodiek. Agonie en disharmonie door toevallige componenten die convergeren. Te situeren ergens in de galaxies waar ook Earth en Sun O))) musiceren. Wie deel 1 van deze samenwerking tussen Dirk Serries en Jörg A. Schneider in huis haalde, weet wat hier uit de luidsprekers gaat knallen. Diegenen die voor het eerst kennismaken, zetten zich best schrap. Aanvankelijk enkel overdonderend maar wie goed luistert, ontdekt wel degelijk de onderliggende patronen. Het duo creëert hiermee een nieuw capharnaüm naar eigen methodes en bijhorende congruenties. De heren hadden het duidelijk naar hun zin want binnenkort verschijnt een derde luik.
KRAUTNICK REVIEW : In eine ähnliche Kerbe hauen Schneider und der Antwerpener Tausendsassa Dirk Serries, der sich ebenfalls auf E-Gitarren-Drones verlegt. Doch schwingt Serries sein Instrument viel weiter durch die Landschaft, er scheint es gar zu malträtieren, er erzeugt einen größeren Eindruck von Geschwindigkeit, und das, ohne Riffs oder Licks zu spielen. Während Schneider sein Kit verprügelt, bratzt Serries nach alter Tradition von Neil Youngs „Dead Man“ auf der Gitarre herum und überdreht die Knöpfe an seinen Effektgeräten. In dieser Kombination dieser Kollaboration ergeben sich sechs Tracks, die den Anschein erwecken, Songs zu sein, mit der irrlichternden Gitarre und dem irrsinnsschnellen Schlagzeug. Die Stücke ergeben Formen, und sobald man versucht, sie zu fassen zu bekommen, entziehen sie sich wieder, drehen lange Nasen und scheren sich nix um feste Formen und erwartbare Abläufe. Was für eine Energie die beiden entfesseln! Hielten sie sich an gerade Takte, könnte man beinahe von klassischem Noiserock sprechen. Das erste gemeinsame Album der beiden erschien vor einem Jahr, ein drittes nahmen Schneider und Serries bereits auf. Als wären sie beide nicht ausgelastet, dabei kommt man bei keinem von ihnen mit dem Sammeln so richtig nach.
dirkserries.com 