THIS EARTH WE WALK UPON (CD, CONSOULING SOUNDS 2019)

“A ritual clang, a gentle bell mark the opening of this stately and vastly unhurried piece of sombre but calming drone from YODOK III. The single-track album is called This Earth We Walk Upon, and at 63 minutes that global idea is the kind of scale we’re talking about: there is an encompassing hugeness to the geologic development from near-silence to sweeping tectonics. After the opening feet-shuffling, there’s almost imperceptible build to electronic horizon wisps and a reedy, breathing drone like an accordion in a coma. Here and there there are some faint elephant phurps and some arctic horn squiggles, their sounds misted around the edges as if in thick dawn fog. Some spindly typewriter tap-tap-tapping on the temple door evolves into a ruler-on-a-radiator rattling which eventually rustles up slowly towards the chordal set piece. It puts a listener in mind of some other hour-long spectacles like Corrupted’s El Mundo Frio in its utter resistance of rushing (though without that record’s colossal ice-shelf drop), or Hypothermia’s Skogens Hjarta in its extended alternation between two tones, an insistent seesaw meditation on their relation (though here we get much more tonally complex). It gets more roaring and thrashing around for long passages nearer the end, though perhaps strongest is the first third, where something grand gathers itself irrepressibly from delicate beginnings. The icy guitar whorls are matched with brilliant low muted horns, sounding like whalesong sonar or like restive gulls wheeling over pastel clouds. A shuffling metronomic 4/4 beat arises and gathers energy for a full 20 minutes at the end, outlasting even the now swirling screeching tones, a relentless flight into the heart of a storm.” ECHOES AND DUST

“Drummer Tomas Järmyr (o.a. Zu, Motorpsycho), tuba- en flugabonespeler Kristoffer Lo (o.a. Highasakite, Microtub) en gitarist Dirk Serries (o.a. Tonus, Kodian Trio, Scatterwound) zijn drukbezet, maar gelukkig vinden zij tijd om zo nu en dan gezamenlijk een korte tour te doen als Yodok III. Binnenkort zijn ze twee keer in Nederland te bewonderen. De concerten van het trio zijn adembenemende gebeurtenissen, waarin in een lange improvisatie langzaam naar een kolkend hoogtepunt wordt toegewerkt. De laatste twee uitgaven van Yodok III, Legion of Radiance en The Mountain of Void, die allebei in 2016 zijn verschenen, zijn weergaven van twee optredens die het trio in Dokkhuset in het Noorse Trondheim en tijdens Roadburn in Tilburg gaf. Nu volgt This Earth We Walk Upon, opnieuw een live-album en opnieuw opgenomen in Dokkhuset. Daarop zijn geen grote verrassingen te horen, want wat Yodok III beoogt te doen is inmiddels voorspelbaar. Maar mán, wat doen ze het weer goed. Toch zijn er wat verschillen te horen ten opzichte van de vorige twee albums. Ondanks dat het stramien hetzelfde is, is de muziek uiteraard altijd anders want volledig geïmproviseerd. Daarnaast werd op de andere twee live-albums vanuit nagenoeg niets toegewerkt naar een eerste climax, waarna gas werd teruggenomen en vanuit een relatieve rust de zaak langzaam opnieuw op gang werd getrokken en een allesverzengende apotheose volgde. Dat doet het drietal op This Earth We Walk Upon anders. Hier ontbreekt de ‘tussen-climax’ en wordt volstaan met één luidruchtige finale. Het stuk duurt meer dan een uur, dus Yodok III neemt uitgebreid de tijd om tot de uiteindelijke climax te komen. Daarvoor slagen de Noor, Noorse Zweed en Belg erin om de spanning tergend langzaam op te voeren, zodat je, ook als op zeer laag volume wordt gemusiceerd, niet rustig achterover kunt leunen maar je oren spitst om naar niets te hoeven missen. Zacht gitaarspel en een wind suggererend blaasinstrument creëren de spanning in het begin, terwijl Järmyr’s schermutselingen de onrustige factor vormen. Lo’s elektronisch bewerkte flugaboneklanken komen op en sterven weg, terwijl Järmyr geluiden maakt alsof een piepende deur door de wind in beweging wordt gebracht. De gemanipuleerde flugabone klinkt zo nu en dan als een orgel. Er ontstaan drones maar een vaste drone blijft lang uit. Serries kiest ervoor om zijn snaren aan te slaan, wat het stuk beweging geeft. Het volume blijft heel lang zacht, maar er gebeurt constant iets. Pas als de grens van twintig minuten nadert, maakt de flugabone zich los en horen we iets dat op een melodie lijkt. Het stuk verandert van klankkleur, terwijl de melancholieke sfeer overeind blijft. Järmyr is volop aanwezig met slagen op toms en bekkens. Op de achtergrond klinkt nu een constante drone, waar Serries zijn gitaardrone overheen legt. Die drone wordt gemener en luider. De relatieve rust is verdwenen. De muziek wordt voller en hier wordt duidelijk gebouwd aan iets groots. De rust keert weer enigszins terug in minuut eenendertig, als Lo op tuba melodisch speelt, zachtjes begeleid door Serries en Järmyr. Dit vormt het startpunt voor de opbouw naar het hoogtepunt. De bewerkte flugabone krijgt gezelschap van Serries’ huilende gitaar. Onderwijl wordt met een los bekken een vast ritme gecreëerd, waaraan een strakke basdrum wordt toegevoegd. Je weet dat het onvermijdelijke eraan zit te komen, alleen niet wanneer en hoe. De grote finale knalt er niet ineens uit, maar daar wordt naar toegewerkt door de intensiteit stapje voor stapje te verhogen. Het aantal lagen neemt toe, de melodie klinkt op de achtergrond en de drums blijven dat ritme pompen. Het volume wordt langzaam maar zeker opgekrikt en ineens besef je dat je je midden in de storm bevindt. Die is niet bij verrassing om je oren komen gieren maar heeft langzaam bezit van je genomen. Terwijl de drums maar door blijven gaan, wordt je volledig verzwolgen door de steeds intenser wordende klanken. In de laatste vier minuten wordt afgebouwd en kun je even op adem komen, even je gedachten laten gaan over wat er in het afgelopen uur is gebeurd. Yodok III weet je als luisteraar volledig mee te slepen in zijn klankenwereld vol emotie; even bestaat er niets anders meer dan dat. This Earth We Walk Upon is ronduit grandioos. Het enige dat mist is de fysieke ervaring als je bij het concert bent.” OPDUVEL

“This Earth We Walk Upon has a lot in common with last week’s Super Bowl.  Nothing happens for quite a long time, leaving the highlights bunched up at the very end.  But after analysis, we realize that a lot was happening in those early moments ~ we were simply misdirected, looking for thrills rather than for talent.  In the Super Bowl, the quiet component was the defense.  For Yodok III, it’s the build. We are living in an age of attention deficit.  Revisiting my review of The Sky Flashes, The Great Sea Yearns, I reach the uncomfortable conclusion that my own attention span has shortened in the last four years.  Back then, I wrote about the hidden rewards of patience.  On that album, tracks began to explode midway.  On this album, the action lies in the final third.  To be fair, this album won’t be for everybody.  The single-track album is 63 minutes long.  It’s hard not to fast-forward, and I’ve played the finale many more times than the whole.  But I’ve enjoyed the finale more when I’ve played the album straight through.  Ironically, our friends at Echoes and Dust prefer the first third while we prefer the last.  We need one more blog to chime in with their support of the middle third, and we’ll have a full set.   One can appreciate the arc a bit better when one realizes that this is a live recording (Norway, 2016).  The trio (Dirk Serries, Kristoffer Lo and Tomas Järmyr) knows exactly where it is going, starting with wine and ending with coffee.  Eventually the project will set a record for dynamic contrast, but it’s easy to miss how much happens early.  At first it’s just a few notes, taps of percussion and wide open spaces.  After a quarter hour, those spaces begin to fill in.  The progression is nearly imperceptible, but a great distance is traveled from silence to sound.  In the 20th minute, the drums begin to sound more like a song than a warmup – but shy, remaining in the foyer as light drones hum about the main room.  Larger chords begin to appear in the 26th minute, along with more insistent drums.  In the 30th, the tuba clears its throat and makes a statement.  This is the lovely part we might have missed had we not been patient enough to let the story unfold at its own pace.  Approaching the two-thirds mark, we begin to anticipate that something special is about to happen.  We just don’t know how far the band will go.At this point, we’d like to send a special shout-out to cover artist Juliane Schütz.  She’s the reason this album is being reviewed.  We went back and forth about it, but couldn’t get the image out of our heads.  Finally we realized that we had to cover it, pun intended.  The image eventually sparked engagement.  It reminds us of a scene from a monster movie, although we can’t (yet) see the monster.  Turns out the monster is hiding in the music. The turning point arrives at 51:33, signaled minutes earlier with a steady buildup of drums.  From this point on, it’s all-out chaos.  The drummer bashes, the guitars squall, the storm descends.  Most of this falls outside the boundaries of the clip above, so let’s just say if you like the end of the clip, you’ll love what comes after.  In one sense, the decision not to stream this is laudable, akin to an action movie preview that doesn’t include pieces of the climactic battle.  On the other, it may be frustrating for fans wanting to know what they are getting into.  Is a game worth watching if all the scoring is at the end?  Is a book worth reading if the tension bursts in the final chapter?  Is a movie worth seeing if the final scene contains all the action?  For us, the answer is yes ~ we entered reluctantly, but after settling in, we were glad we came.” A CLOSER LISTEN

“YODOK III – the experimental trio of Norwegian drummer Tomas Järmyr and tuba and flugabone player Kristoffer Lo with Belgian guitarist Dirk Serries – is back, with another live recording captured at the Dokkhuset, Trondheim in October 2016, where YODOK III recorded its previous live album («Legion of Radiance», Consouling Sounds, 2016). The outlines of YODOK III enigmatic sonic ritual remains the same, but the new ritual sounds more focused and more emotional, sometimes even lyrical and melancholic, as if «This Earth We Walk Upon» calls for our attention to the fragile state of our planet. As on previous albums of YODOK III, «This Earth We Walk Upon» is a 63-minutes, raw sonic monolith that builds its transcendental tension slowly. The delicate cymbal work of Järmyr, the deep-toned blows of Lo and the atmospheric guitar lines of Serries create an endless series of gentle vibrations. Patiently, these vibrations morph into into a massive tsunami that fills and resonates all over the Dokkhuset’s space. This time YODOK III opts for a much more reserved tone throughout this intriguing piece, until it reaches the inevitable ecstatic catharsis. It really does not matter how many sonic rituals of YODOK III the listener has experienced. YODOK III spells are still effective and powerful, tempting the listener to experience the sonic magic anew, fully aware that such sonic ritual does not only leads to a powerful cathartic climax but has a spiritual purifying effect. And, indeed, «This Earth We Walk Upon» is an alchemical, mind-bending and obviously, genre-bending study in sound, time and space. Furthermore, the humble, ambient tone of this piece emphasizes even deeper the message of YODOK III rituals. But we may decipher this precious message only if we will alter our own listening senses and habits beyond common conventions and outdated definitions. YODOK III asks us to begin experiencing ourselves and our surroundings anew, here and now, as part of something bigger than us, as YODOK III sonic envelope is bigger than the sum of its musicians personal outputs. Together we, like YODOK III, we may be aware for our responsibility for «This Earth We Walk Upon».” SALT PEANUTS